Vanmorgen werd ik al vroeg wakker, en besloot ik op te staan. Ik had het gevoel dat er iets stond te gebeuren en dat was ook wel effectief zo. Rond 10u ging ik effe naar de brievenbus en yezzzz, 2 dikke enveloppen van het BCG!
In de kleine enveloppe zat een uitnodigingsbrief waarop meer gedetailleerde info stond over data, post class, bezoeken etc. Ook stak er nog een lijst in waarop benodigdheden stonden die we nodig hebben en reeds beschikbaar hebben in het centrum, evenals een lijst met zaken die we meekrijgen van de school.
In de grote enveloppe staken een aantal posters van BCG, ook nog 2 contracten van elk 7 pagina's (waarom het er twee zijn, is me niet geheel duidelijk - ik heb het ook digitaal gekregen maar nog niet kunnen lezen), en als laatste nog een hele bundel wat later medische formulieren bleken te zijn.
Voor de class begint, moeten we nl. naar een huisarts gaan die dan op het attest moet invullen of je psychische en/of lichamelijke problemen hebt, alsook of je bijvoorbeeld allergisch voor iets bent, of, welke en hoevaak je medicatie moet innemen, hoe je blind of slechtziend bent geworden, of je problemen hebt bij het gaan, of je een bepaald dieet moet volgen, welke vaccinaties je kortgeleden nog gehad hebt, wat je bloeddruk en polsslag is enz. Dat attest moet dan onder gesloten omslag aan het centrum bezorgd worden zodat ze dat eventueel kunnen gebruiken moest er iets met je voorvallen.
Nou ja, ik las over dat medisch attest in de uitnodigingsbrief, en ik dacht bij mezelf meteen: Ik bel naar mijn huisartse voor een afspraak, dan is dat ook al van de baan. Ik was blij te horen dat ik meteen mocht komen! Ik had het medisch attest nog niet gelezen (had enkel de uitnodigingsbrief nog maar vluchtig gelezen), dus ben ik maar met de ganse papierwinkel naar de dokter getrokken, smile.
Na mijn doktersbezoekje, wat me overigens 40 EUR armer maakte (schandalig veel, maar gelukkig zal ik bijna alles terugtrekken), spoedde ik me naar huis. Het begon hier in Beerse nl. wat te rommelen in de lucht en bovendien wilde ik mijn ouders bellen om te melden dat ik de officiële uitnodiging had binnengekregen.
Net bij het binnenkomen, hoorde ik de telefoon rinkelen en ik was nog net op tijd om op te nemen. Bleek het het BCG te zijn ... Met de melding dat ze een foutje gemaakt hadden. Nu hadden ze verouderde medische formulieren opgestuurd zeg!!! Ik zei meteen dat ik net van de dokter kwam, en samen overliepen we de vragenlijst om even te vergelijken. Gelukkig bleken er inhoudelijk geen grote verschillen te zijn en was mijn medisch attest ook nog in orde (oef).
Op 17 oktober mag ik in opleiding, de post class (thuistraining) begint op 7 november. Maar in een mail van de hoofdinstructrice, vernam ik vorige week dat het ook nog langer kan duren, en je je niet te hard moest vastpinnen op die 7 november. Het hangt er gewoon van af hoe het loopt en hoe snel we kunnen leren. Die post class duurt minimum 1 week, maar kan ook 2 à 3 weken of nog langer duren, ook afhankelijk van de leersnelheid en hetgeen je moet / wilt leren uiteraard. Het doet me er aan denken dat ik nog een lijstje moet samenstellen met plaatsen die ik zeker wil inoefenen in mijn thuisomgeving; dat moeten we nl. ook doorgeven aan de instructeurs zodat ze het goed kunnen inplannen bij de post class. Maar ik heb nog tijd uiteraard
.
Ik was eigenlijk toch wel blij toen vanmorgen die brieven toekwamen. Ik besloot dan maar na mijn doktersbezoekje om een uitstapje te plannen. Het kwam ineens in me op om naar mijn hulpmiddelenleverancier te trekken die pas verhuisd is en net een opendeurweekje houdt. Ik had wel veel schrik en zenuwen, maar toch was de wil er gelukkig om te laten zien dat ik wel degelijk weg kan als ik het wil, en die stap ook kan zetten als ik durf. Ik was de hele tijd aan het denken: "Kim, als je Olly krijgt, dan kan je het echt niet maken om achter je pc te blijven zitten". En het was ook al zo lang geleden dat ik nog eens alleen weg was geweest met de bus en de trein ... Dat ik die angst van het bijna terug onbekende, echt wel wilde overwinnen.
In de vroege namiddag trok ik mijn stoute schoenen dus aan en wandelde ik toch wel enigszins zenuwachtig naar de bushalte. Ik had gelukkig een keitoffe buschauffeur en eens je dan begint te babbelen - vooral dan over geleidehonden - vergeet je gauw de zemeltjes, althans ik toch. Lekker op tijd voor de trein en die treinreis liep trouwens op rails, smile. De rest van mijn dag verliep verder keurig, en al bij al heb ik mij gewoonweg erg goed gevoeld, op enkele bange momenten na. Ja, ik heb zo lang niet gereisd met de trein, en als ik al reisde, was dat met meestal hetzelfde treintype. Nu reisde ik na het overstappen daarstraks echter met een heel ander soort treintype waardoor ik helemaal niet wist hoe ik de treindeur kon openen! En helaas was er echt niemand in de buurt (gek want bij het instappen leek de trein zo vol); wat had ik schrik! Maar gelukkig had de begeleider me op het perron al zien rechtstaan en kwam hij naar de juiste deur toe zodat hij deze voor mij kon openmaken. Ik moest echter snel zijn dus ik heb niet kunnen vragen hoe ik de deur voortaan wel moet openkrijgen, maar wel voor mezelf dus een hint dat ik hierop zeker eens moet letten in de toekomst.
Ik merkte ook wel bij het instappen van die éne trein (na het overstappen) dat die trapjes echtenorm smal en hoog zijn, wat een verschil met 't treintje dat je in Turnhout kan nemen! Nou dat wordt toch nog flink oefenen met Olly, denk ik!
's Avonds had ik nog ongeveer 40 minuten tijd voordat mijn bus naar huis er aankwam, dus ben ik ook maar ff binnengesprongen bij mijn zus die ook in Turnhout woont. Wat was zij trouwens ook zo blij als een klein kind te weten dat ik officieel uitgenodigd was; ze pinkte zelfs een traantje weg!
Nu ben ik wel doodop ... Ik ben zelfs te moe om eten te maken dus ik ga dadelijk gauw eens snuffelen in mijn vriezer. En ik denk dat ik er niet te laat ga inkruipen vandaag
. Ben blij dat ik weer eens buiten ben geweest ... En om eerlijk te zijn kijk ik nu echt wel uit naar de class, al zal het allemaal niet direct van een leien dakje lopen, maar nu heb ik vandaag ook weer een boost van vertrouwen gekregen ... Dat helpt me wel om een stuk onzekerheid weg te nemen over een eventuele mislukking. Keitof was het vandaag, ik ben echt blij!!!
Liefs
Kim
Kim en geleidehond op pensioen Olly, een zwarte labrador retriever van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden te Tongeren.
Quan en Rumi
Skye, Phlyn, Rhuna en Ramses