Tijdschrift Noah: artikels assistentie-/politiehonden enz.

Vraag of vertel hier alles over de Labrador als assistentiehond.
Miske
Speurneus
Speurneus
Berichten: 15115
Lid geworden op: 28/08/04 00:17
Locatie: Beerse
Contacteer:

Tijdschrift Noah: artikels assistentie-/politiehonden enz.

Ongelezen berichtdoor Miske » 27/05/14 21:12

Lees hieronder; de studenten zijn met mij ook een dagje opgetrokken :). Je kan dus ook het verhaal van mij, Xpencer en Olly samen met een aantal prachtige foto's bekijken.

Dames en heren, na vier maanden interviewen, fotograferen, layouten en kortstondige depressies, kunnen we eindelijk ons magazine met jullie delen. Noah toont de verschillende relaties tussen mensen en dieren.

Het hart van Dimitri Leveugle smelt bij het zien van een harige vogelspin of een wurgslang. Kimy Hulsmans is dierenverzorgster bij de aapjes en nijlpaarden in de Zoo van Antwerpen. En Kim Bols bloeide open dankzij haar blindengeleidehond.

Verder lees je verhalen over een revalidatiecentrum, een agent met zijn politiehond, een exclusieve Berlijnreportage over wilde dieren en nog veel meer.

https://issuu.com/journalistiek_mechele ... oah/29?e=0

Noah is een magazine over mens en dier. Wij laten jullie kennismaken met de ernstige, ontroerende en grappige verhalen die voortkomen uit de uiteenlopende relaties tussen mensen en dieren.
:zwartpootje: Kim en geleidehond op pensioen Olly, een zwarte labrador retriever van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden te Tongeren.

Miske
Speurneus
Speurneus
Berichten: 15115
Lid geworden op: 28/08/04 00:17
Locatie: Beerse
Contacteer:

Re: Tijdschrift Noah: artikels assistentie-/politiehonden en

Ongelezen berichtdoor Miske » 28/05/14 07:26

Hond als hulp

Al eeuwenlang zijn mens en hond elkaars beste vrienden. Voor de meesten is het een lieve troetel maar voor sommigen is het een onmisbare hulp in het dagelijkse leven. Ze zijn een aanvulling voor wat hun baasjes missen. ‘De hond is voor hen een extra paar benen, handen, ogen of oren’, vertelt Gerrit Martens, voorzitter van Canisha opleidingscentrum voor assistentiehonden.

Assistentiehonden kunnen heel veel. Zoals een blinde of slechtziende veilig van punt A naar punt B brengen ongeacht de obstakels op de weg. Een dove of slechthorende bewust maken van geluiden. Ze slaan alarm bij iemand met een epileptische aanval en beschermen de patiënt tegen zichzelf door hem in de juiste houding te leggen. Wanneer een diabetespatiënt nood heeft aan suiker, halen ze een flesje cola uit de koelkast. Kortom een assistentiehond helpt zijn baasje zo zelfstandig mogelijk te kunnen leven zonder steeds beroep te moeten doen op anderen. Het Belgisch Centrum voor Geleidehonden (BCG) leidt alleen blindengeleidehonden op. Canisha neemt alle andere mogelijke hulphonden voor haar rekening.

Puppyselectie

Maar voor ze tot al die dingen in staat zijn, hebben de honden al een lange weg afgelegd. Het selecteren van de meest geschikte puppy loopt ongeveer gelijk bij de verschillende opleidingscentra. Zowel bij Het Belgisch Centrum voor Geleidehonden als bij Canisha worden de puppy’s al van in het nest bij de kweker getest. Annelies Driesmans, instructrice bij BCG, vertelt: ‘De hond die onmiddellijk naar ons toe komt lopen, nemen we niet want die is nergens bang van. Ook de hond die niet naar ons toe komt, nemen we niet. Want die is overal bang van.’ Gerrit Martens van Canisha is het hier mee eens: ‘We hebben een zelfzekere hond nodig met een bepaalde blijheidsfactor. Er moet een beetje pit in zitten maar hij mag ook geen te sterke eigen wil hebben.’

De rassen die het meest gebruikt worden als assistentiehond zijn labradors en golden retrievers. Deze worden soms ook gekruist met een poedel, dan krijg je de zogenaamde labradoodle of golden doodle. Zij zijn ideaal voor mensen met een allergie want poedels verliezen geen haar.

Pleeggezin

Wanneer de puppy’s acht weken oud zijn, worden ze geplaatst in een pleeggezin. De hoofdtaak van het gezin is om de hond sociaal te maken en hem aan zoveel mogelijk te laten wennen. Het gezin van Nancy Fransen is al acht jaar pleeggezin en leidt momenteel een zevende blindengeleidehond Kooper op: ‘De hond moet overal mee naartoe waar jij naartoe gaat. Het is heel belangrijk dat hij gewend is aan bus en trein want veel blinden zijn toegewezen aan het openbaar vervoer.’

Het is ook belangrijk dat de indrukken die de hond in zijn eerste maanden opdoet positief zijn. Wat hij in de eerste periode aan indrukken ervaart, blijft hij zijn hele leven meedragen. Het pleeggezin moet vermijden dat de hond gebeten wordt zodat hij geen trauma’s oploopt die hem later parten zou kunnen spelen. Basiscommando’s als zit, lig en blijf worden bij het pleeggezin aangeleerd. Maar bij Canisha moeten ze ook de wasmachine leren openen, deuren openen en sluiten of dingen oprapen voor hun baasje.

Welk pleeggezin?

Zowel bij BCG als bij Canisha is het plaatsen van de juiste hond bij de juiste persoon belangrijk. Een eerste matching gebeurt bij het pleeggezin. Er wordt rekening gehouden met de levensstijl van het gezin. ‘Ik heb twee kinderen en een drukke job als marktkramer’, vertelt Nancy. ‘Daardoor krijg ik altijd drukke honden die zich moeten aanpassen aan mijn hectische leven. Een vriendin heeft een rustig gezin en zij krijgt dan ook rustige honden.’

Begeleiding pleeggezin

Om de pleeggezinnen goed te helpen, houden ze bij BCG elke maand een pleeggezinnendag. Daarbij spreken ze bijvoorbeeld af op een parking van waar ze de bus nemen naar de markt. Hierbij observeren ze hoe de hond reageert op de omgeving. Verder wordt gekeken hoe de hond evolueert. Annelies: ‘Als we zien dat er bij een gezin een bepaald probleem zit, kunnen we op tijd ingrijpen. Dan kunnen we het gezin thuis verder begeleiden.’ Bij Canisha komen de gastgezinnen om de twee weken samen voor onder andere een groepstraining. Dan sturen de begeleiders de eventuele problemen bij tijdens de begeleiding.

Afscheid

De honden blijven ongeveer een jaar bij het pleeggezin en dan komt het moeilijkste moment. Het afscheid nemen valt steeds zwaar, ook voor de ervaren Nancy: ‘Het is elke keer weer moeilijk. Dat is ook normaal want je bent er een jaar mee bezig. Ik hoop nog iedere keer dat er een hond wordt afgekeurd of bij mij op pensioen komt. Maar spijtig genoeg heb ik het altijd te goed gedaan.’

Toch blijven de pleeggezinnen contact houden met de honden. Dat is belangrijk voor de motivatie van het gezin. Door contact te houden, kan het pleeggezin zien waarvoor ze al die tijd gewerkt hebben. ‘Als ik dat contact niet meer zou hebben, zou ik niet weten waarom ik het nog zou doen’, legt Nancy uit.

Medische test

Helaas brengt niet elke hond die aan de opleiding begint het uiteindelijk ook tot assistentiehond. Wanneer de honden uit het pleeggezin komen, krijgen ze een volledig medisch onderzoek. Daar worden de heupen en ellebogen gecontroleerd en ondergaan ze een oogtest. Als de hond niet slaagt voor de medische controle, wordt hij afgekeurd. Dat is voor het welzijn van de hond. Bij Canisha proberen ze om een nieuwe functie aan de hond te geven. Gerrit: ‘De afgekeurde honden proberen we in te zetten als therapiehond of als sociale hond in een rusthuis.’

Daarna volgt een gedragstest. De hond wordt meegenomen naar een openbare plaats en daar wordt gekeken hoe hij reageert. Hij mag niet agressief of angstig overkomen. Als men ziet dat er geen vooruitgang mogelijk is, wordt de hond afgekeurd.

Specifieke opleiding

De trainers van BCG gaan twee keer per dag met de honden de straat op. Ze leren aan om obstakels zoals palen en geparkeerde auto’s te omzeilen. Hij moet stoppen voor stoepranden en trappen. Verder leert de hond om deuren, zebrapaden en stoplichten te zoeken. Al deze dingen worden stap voor stap aangeleerd. ‘Er komt veel tijd en geduld bij kijken’, zegt Annelies. ‘Elk klein stapje dat de hond maakt, wordt beloond en dat blijven we herhalen.’

Terwijl elke blindengeleidehond bij BCG dezelfde opleiding krijgt, ligt dat bij de hulphonden van Canisha anders. Daar hangt de opleiding af van de noden van het baasje. Nadat de hond bij het pleeggezin de basisopleiding heeft gekregen, gaat hij naar een trainer van Canisha thuis voor de eindafwerking. Daar worden de extra commando’s aangeleerd die zijn nieuwe baasje later nodig zal hebben. ‘Als iemand regelmatig een lift nodig heeft, dan leren we de hond aan om een lift op te roepen’, zegt Gerrit. ‘Als de persoon geen lift heeft, leren we het ook niet aan.’

Matching

Alles komt samen bij het matchen van de hond aan zijn nieuwe baas. Die is vooraf zowel medisch als psychologisch geëvalueerd. BCG en Canisha gaan na of de karakters van de persoon en de hond overeenkomen. Als dat het geval is, worden de twee met elkaar in aanraking gebracht. Tijdens de eerste kennismaking moet het meteen klikken. Een hond met veel energie hoort bij een persoon met veel karakter die dat aankan.

BCG maakt gebruik van een test met de Dogsim. Dat is een simulator van een hond op vier wielen. Deze helpt beslissen of een blinde of slechtziende kan omgaan met een hond. Daarmee wordt het looptempo van de persoon gemeten. Ze moeten ook een vaste route afleggen. ‘We gaan de vervelende hond spelen die een verkeerde straat in slaat. Op die manier kijken we of de persoon het door heeft en hoe hij of zij hier op reageert. Als het niet lukt met de simulator is de mogelijkheid om met een hond te lopen zo goed als onbestaande.’

Hond en baas

Wanneer baasje en hond elkaar gevonden hebben, begint de gezamenlijke stage. BCG kiest ervoor de baasjes naar hun centrum te laten komen. Gedurende drie tot zes weken kan de blinde het nieuwe leven met zijn hond inoefenen. Het baasje blijft van maandag tot vrijdag en mag in het weekend naar huis. ‘Het eerste weekend blijft de hond in het centrum. De weekenden daarna mag hij mee naar zijn nieuwe thuis’, vertelt Annelies.

Bij Canisha bestaat zo’n stage niet. Zij laten hond en baasje langzaam naar elkaar toegroeien. 'De hond mag een namiddag naar zijn nieuwe baasje. Als dat goed gaat, mag hij er een weekend naar toe. Wanneer dat lukt, mag de hond er definitief blijven’, vertelt Gerrit. Na nog een gezamenlijke opleiding van drie tot zes maanden volgt er een examen. Daarin worden zowel de theoretische kennis van het baasje over de verzorging van de hond, als de praktijkervaringen tussen de twee getest. ‘Hiermee kunnen we testen hoe het duo reageert in stresssituaties.’

Een nieuw begin

Nu de hond zijn officiële jasje van assistentiehond verdiend heeft, kan het duo beginnen aan hun nieuwe leven. Toch blijven de organisaties hen ondersteunen. Twee maal per jaar komen ze bij het baasje thuis op controle. ‘We willen er zeker van zijn dat de hond nog steeds goed behandeld wordt. Het welzijn van de persoon is belangrijk voor ons maar het welzijn van de hond is dat even veel’, zegt Gerrit.

Kaderstuk

Eigendom

De hond blijft eigendom van de vereniging. Dit is voor het geval er iets fout zou gaan tussen de twee. Wanneer je zou merken dat de hond slecht behandeld wordt, kun je meteen ingrijpen. Dan is er geen lang proces nodig om de hond weg te halen.

Commando’s

Alle commando’s worden aangeleerd in een andere taal: Engels, Nederlands en Frans. Een hond kent geen woorden, maar herkent enkel klanken. Deze moeten dus duidelijk genoeg zijn. Wanneer je ‘lig’ zegt, gaat de klank de hoogte in. Daarom is het beter om het Engelse ‘down’ te gebruiken omdat de klank naar beneden gaat. Dit geeft beter aan wat je wil zeggen.

Een andere reden hiervoor is dat de hond geen bevelen van mensen op straat mag uitvoeren. Om dit te vermijden, gebruikt men commando’s die buiten de ‘normale’ woordenschat vallen.

Voordeel

Veel van de taken die de hond doet, kunnen ook door technische hulpmiddelen uitgevoerd worden. Toch heeft een hond enkele belangrijke voordelen. Zo haalt een hond mensen uit hun sociale isolement. Bovendien reiken de mogelijkheden van de hond verder. Voor doven en slechthorenden kan een deurbel vervangen worden door een flitslamp. Deze hangt meestal enkel in de woonkamer of keuken en niet in de badkamer of slaapkamer. De hond daarentegen kan zijn baasje overal in huis gaan zoeken en aangeven dat er iemand voor de deur staat.

Kostprijs

De opleiding van een blindengeleidehond bij BCG kost ongeveer 25.000 euro. Hierin zit onder andere de aankoop van de puppy, voeding die de hond in het gastgezin krijgt, de opleiding en de dierenartskosten. Ongeveer de helft wordt gesubsidieerd door de Vlaamse overheid. De rest is afkomstig van vrijwillige bijdragen. De blinde of slechtziende hoeft zelf niets te betalen.

Fotobijschriften

Nancy Fransen: “Ik hoop nog iedere keer dat er een hond wordt afgekeurd of bij mij op pensioen komt. Maar spijtig genoeg heb ik het altijd te goed gedaan.”

Kim Bols (35) verloor langzaam haar zicht vanaf haar veertiende. Op haar eenentwintigste was ze volledig blind en ze sloot zich meer en meer op. Tot blindengeleidehond Olly in haar leven kwam. Kim bloeide open en leidde opnieuw een actief leven. Nu Olly met pensioen is, begeleidt Xpencer haar overal.

Tekst Maria Walgraeve

Hoe lang ben je al blind?

‘Ik ben blind geboren. Mijn ogen waren onderontwikkeld maar zijn langzaam vooruitgegaan tot mijn twaalfde. Op dat moment was ik heel slechtziend. Tussen mijn 12 en 14 jaar is mijn zicht stabiel gebleven maar nadien is het door allerlei oogaandoeningen opnieuw achteruit gegaan. Op mijn 21ste was ik al mijn zicht terug kwijt. Ik had dan net een bachelordiploma behaald en was bezig aan mijn master. Voor veel mensen is dat de leeftijd waarop je omschakelt naar volwassen worden. Bij mij viel dat samen met volledig blind worden. Ik moest braille leren lezen, met een stok leren lopen, met computerspraak leren werken en nog heel wat meer. Met die master ben ik uiteindelijk gestopt. Het was allemaal wat te veel.’

Blind worden, wat doet dat met iemand?

‘Voor mij was het heel moeilijk om daar mee om te gaan. Ik ging naar een psycholoog en werd goed geholpen in revalidatiecentrum Low Vision in Leuven. Toch kon ik het blind worden niet goed accepteren. Je moet het eerst voor jezelf een plaats geven voor je kan beginnen nadenken over hoe het verder moet. Dat heeft echt wel jaren geduurd. Het was pas toen iemand vroeg of een blindengeleidehond niets voor mij was dat die klik is gekomen. Met een hond zou ik meer buitenkomen. Ik zou toch iets kunnen maken van mijn leven in plaats van hier te zitten grienen.’

Je hond hielp je dus om buiten te komen?

‘Absoluut ja!’

Wanneer kreeg jij een blindengeleidehond?

‘Eerst heb ik een aanvraag ingediend bij het Belgisch Centrum voor Geleidehonden (BCG). Er kwam iemand van het centrum bij mij thuis die mij evalueerde en een profiel samenstelde. Ze wilden weten wat voor iemand ik ben, wat ik wilde doen met mijn blindengeleidehond, hoe actief ik ben, hoe snel ik stap. Vervolgens zochten zij een match voor mij. Bij het BCG, waar mijn honden vandaan komen, leiden ze de honden eerst op. Nadien beslissen zij bij wie hij terechtkomt. Op die manier zorgen ze dat het hele plaatje klopt. De hond moet qua karakter natuurlijk bij het baasje passen. Uiteindelijk vonden ze voor mij de ideale hond: Olly. Zij is nu met pensioen maar woont nog steeds bij mij en mijn nieuwe blindengeleidehond Xpencer. Na die matching moesten we samen in opleiding. We moesten drie weken naar Tongeren en bleven daar ook slapen. Daar leer je hoe je met je hond moet werken, hoe je ermee moet spelen, hem moet borstelen en eten geven, hoe je de poep moet opruimen, kortom alles wat nodig is voor een hond. Voor blinde mensen is dat een grotere uitdaging natuurlijk. In het weekend mochten we naar huis en kwam er iemand van de hondenschool om de trajecten te bekijken die ik regelmatig met mijn hond wou doen zoals de weg naar de bakker, de dokter, de school. Dat oefenen ze met jou en je hond in tot je je veilig voelt. Nadien komen ze nog wel 1 à 2 keer per jaar kijken hoe goed alles gaat. Wanneer er een probleem is, zijn ze er ook altijd direct.’

Kreeg je die volledige opleiding dan ook nog eens bij je tweede hond?

‘Nee, bij Xpencer duurde de opleiding maar een week en was het enkel opfrissing van het geleidewerk en de medische zaken. Dat is wel een heel ruim pakket. Die honden moeten dan ook veel doen natuurlijk.’

Was het moment waarop er geen begeleider meer aanwezig was angstaanjagend?

‘Ja eigenlijk wel. Maar ik heb daar geen problemen mee gehad. Het samenwerken met Olly was echt fantastisch. Alleen wandelde ik plots zo veel dat ik een voetstressfractuur kreeg. Daardoor moest Olly vijf weken terug naar een pleeggezin. Toen ik haar na die periode terugkreeg was de stap wel wat lastiger. Met Xpencer is het nooit moeilijk geweest. Ik was al gewend aan het vele wandelen en het was onmiddellijk koek en ei.’

Moet je hond weten waar jij naartoe wil?

‘Nee, ik moet de route kennen en Xpencer moet er dan voor zorgen dat ik nergens tegen loop. Vaste trajecten kent hij wel natuurlijk. Maar als ik hem laat doen, brengt hij mij naar het park omdat hij daar zelf heen wil. Daarom is het belangrijk dat je de leiding houdt. Wanneer we ergens vlakbij zijn, een bushalte bijvoorbeeld, kan ik hem wel laten zoeken.’

Vertrouw je je hond voor de volle 100 procent?

‘Ja, toch wel. Ik kan mij niet herinneren dat een van de twee mij ooit ergens tegen liet botsen. In het begin kunnen ze wel wat slordigheden vertonen. Zoals de stoeprand niet aangeven, te snel willen zijn of een zijstraat niet indraaien. Het blijven honden natuurlijk. Maar echt iets gevaarlijk, dat niet.’

Hoe geeft Xpencer zo een stoeprand aan?

‘Hij staat eerst stil en zet zijn voorpoten op de rand. Dan wacht hij tot wanneer ik mijn voeten daarop heb gezet en zeg ik good boy left, good boy right of go on. Bij een stoplicht is het wat ingewikkelder. Een hond ziet geen kleuren zoals wij dus wanneer ik crossing zeg brengt hij mij naar het zebrapad en dan moet ik luisteren naar het verkeer. Wanneer ik denk dat het veilig is beveel ik hem over te steken. Als ik dan fout ben, moet hij mij wel blokkeren. Xpencer kan dus niet denken “bwa, dat ziet er wel veilig uit, we steken over”. Zo werkt het niet. Het bevel moet van mij komen.’

En bij een trap?

‘Dan geef ik het bevel find steps by the rail. Als de trap naar beneden gaat, blokkeert Xpencer mij eerst. Daarna springt hij met zijn voorpoten op de rechterkant van de leuning en wacht hij tot ik die heb vastgenomen. Pas wanneer ik mijn voet op de eerste trede heb gezet gaat hij langzaam verder. Hij is extra voorzichtig want ook beneden springt hij nog eens tegen de leuning om het einde van de trap aan te geven. Ja, dat is onze Xpencer!’

Maken mensen er soms problemen van wanneer je met de hond ergens binnen moet?

‘Problemen heb ik nog niet echt gehad. Ik ben overal al binnen gemogen. Soms krijg ik wel eens een opmerking maar wanneer ik dan uitleg dat het een geleidehond is en ik mijn pasje laat zien, wordt daar nooit een punt van gemaakt. Wat dat betreft heb ik wel al geluk gehad. Ik neem Xpencer ook mee naar de hogeschool. In de klas doe ik zijn tuig dan af en dan ligt hij aan mijn voeten te wachten tot de les gedaan is. Dat is toch prachtig!’

Olly is nu op pensioen. Wanneer en waarom heb je beslist dat zij niet langer moest werken?

‘Wanneer je een hond graag ziet, geef je natuurlijk moeilijk toe dat het tijd is om op pensioen te gaan. Dan wil je daar eeuwig mee blijven werken. Maar eeuwig bestaat niet in een hondenleven. Toen Olly een jaar of vijf, zes was, zijn we eens naar een lagere school gegaan om mijn verhaal te vertellen. Enkele kinderen hebben toen met stiften op haar neus geslagen. Sindsdien heeft ze schrik van kinderen. In het begin was dat niet zo erg en was ze enkel bang van grote groepen kinderen. Maar dat werd langzaam erger en erger. Wanneer er een kindje in de winkel iets riep, werd ze doodsbang. Op een bepaald punt heeft ze mij zelfs een keer naar het midden van de straat getrokken omdat er een kind buiten kwam. Ik heb haar toen echt van de straat moeten duwen want ze was verstijfd van de schrik. En dat was gevaarlijk. Op dat moment kan je eigenlijk niet meer met je hond werken want dan is je vertrouwen weg. Ik wou dat toen nog altijd niet inzien tot het BCG belde om te vertellen dat ze een hond hadden die echt iets voor mij was. Zij hadden ook al wel gemerkt dat Olly trager werd en drukke situaties niet zo goed aankon. Het BCG geeft altijd voorrang aan mensen die al een blindengeleidehond hebben omdat zij niet meer zonder kunnen.’

En dat was Xpencer dan?

‘Ja, die paste echt perfect bij mij. Hij is heel erg actief en je kan er uren mee door het bos wandelen. Niet elke blinde of slechtziende is zo ondernemend als ik en Xpencer heeft heel veel energie. Ik heb toen onmiddellijk ja gezegd. Dat was een goed moment voor Olly om met pensioen te gaan. We hebben een heel goede laatste week gehad en ik heb nooit het gevoel gehad dat we te lang hadden gewerkt. En ze was ook nog niet te oud om zo'n gekke hond als Xpencer erbij te krijgen. Die twee komen nu heel goed overeen.’

Had Olly onmiddellijk door dat ze niet meer moest werken?

‘Ja dat was voor haar geen enkel probleem. Zelf vond ik dat wel heel eng. Olly is in haar werktijd nooit alleen geweest en nu opeens wel. Maar zij had daar geen last van. Xpencer moet werken wanneer we buitengaan. Maar Olly mag aan een leiband van acht meter. Zij mag snuffelen aan alles wat ze tegenkomt. Zij mag nu echt hond zijn en dat vond zij direct ok. Zij mag ook geaaid worden. Bij Xpencer mag dat niet want aaien is een vorm van beloning en dat zou hem afleiden van zijn werk. Andere mensen mogen nooit een blindengeleidehond aaien als hij aan het werken is. Dat is het beste en duidelijkste voor de hond. Soms doet Olly nog wel eens mee met Xpencer om mij te helpen maar dat is enkel als ze weet dat er snoep in het spel is.’

Hoe hou je de honden uit mekaar?

‘Door de manier waarop ze bewegen. Xpencer is veel sneller en energieker. Hij heeft ook korter haar dan Olly en is groter. Je merkt dat direct. Toen ik Xpencer ging krijgen dacht ik dat het opnieuw een teef zou zijn. Ik ben zelf ook niet zo fors gebouwd. En dan krijg ik zo een Xpencer zeg! Hij kan wel echt heel goed werken. In zijn vrije tijd is hij druk en een wildebras maar wanneer hij zijn tuig aan heeft, is hij heel gevoelig en luistert hij perfect. Hij heeft ook geen snoepjes nodig om gemotiveerd te zijn. Xpencer heeft the will to work, Olly the will to eat.’

Kan je Olly en Xpencer meenemen op vakantie?

‘Aan vakantie heb ik geen nood. Ik wil mijn honden gelukkig zien. Ik heb de lotto gewonnen met die twee en die prachtige bossen hier in de buurt. Ik heb zielsverlangend uitgekeken naar de vrijheid die zij mij hebben kunnen geven en meer heb ik niet nodig.’

Fotobijschriften

Kim: “Xpencer heeft the will to work, Olly the will to eat.”

Kim: “Niet elke blinde is zo ondernemend als ik.”

Kim: “Toen ik Xpencer ging krijgen dacht ik dat het opnieuw een teef zou zijn. Ik ben zelf ook niet zo fors gebouwd. En dan krijg ik zo een Xpencer zeg!”

Streamers

“Als ik Xpencer laat doen, brengt hij mij altijd naar het park”

“Ik wandelde plots zoveel dat ik een voetstressfractuur kreeg”

“Ik vertrouw mijn hond 100 procent”
:zwartpootje: Kim en geleidehond op pensioen Olly, een zwarte labrador retriever van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden te Tongeren.

Annamaria
Grote hondenneus
Grote hondenneus
Berichten: 992
Lid geworden op: 22/09/08 09:36
Locatie: Wijk bij Duurstede
Contacteer:

Re: Tijdschrift Noah: artikels assistentie-/politiehonden en

Ongelezen berichtdoor Annamaria » 28/05/14 08:36

Wat een leuk en uitgebreid interview. Ik moest wel lachen toen je over Olly vertelde met haar will to eat. Op de foto bij het water is dat Xpencer? laat je hem ook zwemmen?
:zwartkopje: Pippi ♀ (Doiridh of Molly's Mountain) 2-7-2007 (2-3-2017 overleden)
:zwartkopje: Zelda ♀ (Fairywood's Top of the Rock) 28-1-2009
:zwartkopje: Yoshi ♀ (Black Yoshi van Labradorestad) 26-2-2012
:blondkopje: Mika ♀(Fair-Court Whispering Star,oppashond is van zus) 3-3-2013
:blondkopje: Rosalina ♀(Yoshi's Rosalina v. Labradorestad) 5-9-2016

Miske
Speurneus
Speurneus
Berichten: 15115
Lid geworden op: 28/08/04 00:17
Locatie: Beerse
Contacteer:

Re: Tijdschrift Noah: artikels assistentie-/politiehonden en

Ongelezen berichtdoor Miske » 28/05/14 19:10

Ja hoor, Xpencer is een heel grote zwemmen en heeft dat loslopen ook echt nodig. Is een bijzonder temperamentvol kereltje (field trial hé), maar hij werkt als de beste als je 'm voldoende vrije tijd geeft :). Hij mag dus lekker veel uitrazen. Vandaag een hele dag met een hondenvriendinnetje mogen spelen en morgenvroeg sta ik weer in het bos en mogen de zwartjes weer zwemmen zie :).
:zwartpootje: Kim en geleidehond op pensioen Olly, een zwarte labrador retriever van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden te Tongeren.


Terug naar “De Labrador als assistentiehond”